تاريخچه پيشرفت و تحول در ايمني را مي‌توان به سه دوره تقسيم نمود:

1. دوره فني (technical era)- از سالهاي آغازين 1900 ميلادي تا اواخر دهه 1960 را شامل مي‌شود. در اين دوره، علت اوليه نقض ايمني، مربوط به عوامل فني شناخته مي‌شد. بنابراين تلاش در حوزه ايمني، شامل بازرسي و اصلاحات در عوامل فني بود. در دهه 1950، با اصلاحات فني، منجر به كاهش نرخ رشد حوادث شد و فرآيند ايمني به سمت "انطباق با مقررات" و  "نظارت" گسترش يافت.
2. دوره عوامل انساني (human factors era)- از اوايل دهه 1970 تا اواسط دهه 1990 را شامل مي‌شود. در اوايل دهه 1970، نرخ حوادث به علت "پيشرفتهاي قابل ملاحظه فني" و "ارتقاء مقررات ايمني"، كاهش يافت. هوانوردي وضع ايمن‌تري پيدا كرد و تلاشهاي ايمني به سمت عوامل انساني توسعه يافت كه شامل ارتباط انسان و ماشين مي‌شد. اين عامل، منجر به تحقيق در مورد اطلاعات ايمني شد كه قبل از پديد آمدن اتفاق، شكل گرفته بود.
3. دوره عوامل سازماني(the organizational era)- از اواسط دهه 1990 تا كنون را شامل مي‌شود. در اين دوره، به ايمني، از ديدگاهي جامع‌تر بررسي شد كه در آن عوامل سازماني، عوامل انساني و فني لحاظ مي‌شود. بدين ترتيب، مفهوم "حوادث سازماني" معرفي شد، كه در آن اثر "فرهنگ و سياستهاي سازماني" بر كارآيي "كنترل ريسك ايمني"، لحاظ مي‌شود. علاوه بر اين، جمع‌اوري اطلاعات و تحليل آنها به صورت سنتي كه محدود به اطلاعات مربوط به بررسي سوانح و حوادث مي‌شد، به يك  روش نوين فعال در ايمني"new proactive approach to safety"، تكميل شد. اين روش نوين، بر اساس جمع‌آوري و تحليل روزانه اطلاعات با استفاده از روش‌هاي فعال و منفعل، به منظور پايش خطرات ايمني شناخته شده و جستجوي عواملي كه ايمني را به خطر مي‌اندازند، مي‌شود.(ضميمه 19 ايكائو،2013، فصل 2).   

بابک میرحسینی / مدیر ایمنی فرودگاه رشت